Ο Βασίλης Χατζηπαναγής είναι η μεγαλύτερη μορφή που έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όποια ομάδα κι αν υποστηρίζεις, δε γίνεται να διαφωνείς σε αυτό. Και το βίντεο που έβγαλε το Copa90 για τον ”δικό μας Μαραντόνα” αποκαθιστά μια αδικία που έγινε πρώτα απ’όλα στον ίδιο τον Βάσια, αλλά γενικότερα στην ελληνική Εθνική ομάδα κι όχι μόνο. Ήταν όμως τυχερός ο Ηρακλής και οι φίλοι του. Πάμε να τα πιάσουμε όμως από την αρχή. Και πρώτα απ’όλα, το εξαιρετικό βίντεο-αφιέρωμα του Copa90 για τον Χατζηπαναγή:
Γεννημένος στις 26 Οκτωβρίου 1953 στην Τασκένδη της τότε Σοβιετικής Ένωσης από Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, κάνει τα πρώτα του βήματα στη Δυναμό Τασκένδης κι από εκεί στην Παχτακόρ Τασκένδης, όπου αγωνίστηκε για 4 χρόνια, σημειώνοντας συνολικά 22 γκολ σε 96 συμμετοχές. Αυτές του οι εμφανίσεις ήταν που κατάφεραν να του δώσουν και τις κλήσεις στις εθνικές ομάδες εφήβων και Ελπίδων της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα.
Και έκτοτε έρχεται στον Ηρακλή. Και ξεκινάει η μαγεία. Γιατί για μαγεία επρόκειτο το θέαμα που παρουσίαζε ο Βάσια στο γήπεδο. Ή καλύτερα, παράσταση για έναν ρόλο. Από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων αλλά και από τα βίντεο-αφιερώματα που έχουμε όλοι δει, τότε με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως πραγματικά ήταν μια γιορτή να τον βλέπεις να παίζει. 62 γκολ (κάποια εκ των οποίων από κόρνερ) σε 281 αγώνες με τα χρώματα του Ηρακλή σε 15 χρόνια. Αλλά οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Γιατί σε αυτούς τους αριθμούς δεν προσμετρώνται οι ντρίμπλες, οι ασίστ και κυρίως, πόσοι συμπαίχτες του απελευθερώνονταν μόνο και μόνο από το γεγονός ότι στον Χατζηπαναγή έπεφταν το λιγότερο 2 παίχτες πάνω του κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα.
Κι εδώ έρχεται τα μεγάλα ΑΝ. Τι θα γινόταν ΑΝ μπορούσε να παίξει με την Εθνική Ελλάδας και τον μάθαινε ο υπόλοιπος κόσμος; Και κυρίως, τι θα γινόταν ΑΝ έπαιρνε μεταγραφή σε μια ομάδα του εξωτερικού; Ο Χατζηπαναγής, όπως είπαμε και προηγουμένως, είχε ήδη αγωνιστεί με τις μικρές εθνικές ομάδες της Σοβιετικής Ένωσης, κάτι που καθιστούσε αδύνατη την συμμετοχή του με την Εθνική Ελλάδας (άλλες εποχές τότε), με εξαίρεση δυο φιλικά ματς. Και αυτό δεν του έδωσε την ευκαιρία να τον αντιληφθούν οι ξένες ομάδες και να τον αποκτήσουν. Αλλά έμεινε στον Ηρακλή. Και του χάρισε τους δύο μοναδικούς τίτλους που έχει η ομάδα ως σήμερα, το Κύπελλο Ελλάδας του 1976 και το Βαλκανικό Κύπελλο του 1985. Και έκανε, μόλις μια συμμετοχή στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Την ημέρα των γενεθλίων του, σε ηλικία 36 ετών, σε ματς εναντίον της Βαλένθια.
Κανένας όμως δεν ασχολείται με τους τίτλους όταν μιλάει για τον Βάσια. Και αυτό γιατί κατάφερνε να συγκινεί φίλους και αντιπάλους. Δε χρειαζόταν να μιλάει για αυτό. Οι ”δηλώσεις” του ήταν μέσα στο γήπεδο. Και ήταν καθηλωτικές. Για αυτό άλλωστε αναγνωρίστηκε ως ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών το 2003. Και όχι άδικα.
