Από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχουν περάσει από την χώρα μας ήταν ο Όλεγκ Μπλαχίν. Και γενικότερα του ποδοσφαίρου φυσικά. Θα τον δεις να φιγουράρει σε όλες τις τοπ 100 λίστες καλύτερων ποδοσφαιριστών αλλά σπάνια θα ακούσεις κάποιον να μιλάει γι’αυτόν ως το είδωλό του. Μιλάμε για τον ποδοσφαιριστή που είναι: ο πρώτος σκόρερ της Ντιναμό Κιέβου, των χωρών της ΕΣΣΔ, του πρωταθλήματων των χωρών της ΕΣΣΔ, κάτοχο της Χρυσής Μπάλας (1975) και πρώτο σε συμμετοχές στην Εθνική της ΕΣΣΔ.
Και για έναν από τους γρηγορότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Τα 100 μέτρα τα έκανε με την μπάλα στα πόδια σε ταχύτητα που κόντραρε αθλητές στίβου. Το βήμα και τα τελειώματά του τον έκαναν έναν από τους τρομακτικούς επιθετικούς της Ευρώπης σε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών (Ντιναμό Κιέβου του Λομπανόφσκι, μια ομάδα – κομπιούτερ με θαυμάσιους αυτοματισμούς και εκπληκτική φυσική κατάσταση). Το αποκορύφωμα αυτής της ομάδας ήταν τα δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1975, 1986) και φυσικά το Σούπερ Καπ με 3 γκολ απέναντι στην Μπάγερν σε δύο αγώνες.
Και τα 3 ήταν του Όλεγκ Μπλαχίν, το ένα ειδικά είναι από τα πιο διάσημα και ιστορικά γκολ.
Δυστυχώς όπως έγινε και με άλλους παικταράδες εκείνης της εποχής, τα κρατικά γρανάζια δεν τον άφησαν να φύγει για την Μπάγερν ή την Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν έφυγε για το εξωτερικό ήταν πια στην δύση της καριέρας του και οι ένδοξες μέρες είχαν περάσει.
Στην χώρα μας είχε συστηθεί πρώτη φοράτο 1976, όταν η Ντιναμό επιβλήθηκε άνετα του ΠΑΟΚ με συνολικό σκορ 6-0 για το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην φάση των 16. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν είχαν καμία τύχη απέναντι στην μηχανή της Ντιναμό, στους παικταράδες και στο απίστευτο κρύο που συνάντησαν στο Κίεβο τότε.
Η μοίρα το έφερε η πρώτη του δουλειά ως προπονητής να είναι σε εμάς. Εντελώς ξαφνικά, όντας ακόμη παίκτης στην Λεμεσσό.
Η πρώτη του δουλειά ως προπονητής ήταν στον Ολυμπιακό όπου έκατσε 3 χρόνια. Η ομάδα του έπαιξε καλά χωρίς να καταφέρει να κατακτήσει πρωτάθλημα.
Περάσματα από τον ΠΑΟΚ, Ιωνικό (όπου έθεσε τα θεμέλια για την ομάδα που έφτασε στην Ευρώπη), ΑΕΚ (την πήγε στους ομίλους αλλά για κάποιο λόγο ο Τίγρης δεν ήθελε να συνεχίσει με αυτόν την επόμενη χρονιά) και ξανά Ιωνικό ήταν το αγροτικό του μέχρι να αναλάβει αυτό που του άξιζε: την Εθνική Ουκρανίας, την οποία οδήγησε για πρώτη φορά σε Μουντιάλ (2006).
Στο πέρασμά του από την χώρα μας δημιούργησε μια καλτ περσόνα, έναν αθυρόστομο ευθύ τύπο που δεν έπαιζε ούτε διπλωματικά παιχνίδια, ούτε έκρυβε τις σκέψεις του. Κρίμα να μην υπάρχει το βίντεο όπου δηλώνει “η ομάδα σήμερα ήταν μπουρδέλο…άνω κάτω θέλω να πω, συγγνώμη”. Κάπως έτσι το είχε πει, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Το άλλο που δεν ξεχνιέται ήταν η ταχύτητα και η τεχνική. Ακόμη και σαν προπονητής έπαιρνε μέρος στα οικογενειακά διπλά και μοίραζε σακούλες, κάνοντας αδύνατο για τους παίκτες να τον φτάσουν.
Ο Μπλαχίν ήταν ένας άνθρωπος που φαίνονταν απόμακρος αλλά ήθελε πάντα να τον κερδίσεις ώστε να σε κάνει να αισθανθείς οικεία μαζί του. Έμοιαζε ένας ωραίος τύπος με μια κυνική, ψυχρή αλλά στο βάθος χιουμοριστική ματιά στο γύρω περιβάλλον του, ένας τύπος έμπνεε τον σεβασμό χωρίς καν να προσπαθήσει. Πάντα περήφανος και πολλές φορές ψαρωτικός, έχοντας από πίσω του ένα μεγαλείο να το δικαιολογεί.
Απλά αξεπέραστος και ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.
