Μανώλης “Μανόλο” Μαυρομάτης

«Ένα κόρνερ σε πολύ πλεονεκτική θέση» (Ποιος είναι ο Μανώλης Μαυρομάτης)

Ανεξαρτήτως ηλικίας όλοι ξέρουμε τον Μανώλη Μαυρομάτη για τις θρυλικές μεταδόσεις του στην τηλεόραση. Το κείμενο που ακολουθεί δεν θα εστιάσει τόσο στις μυθικές ατάκες – μαργαριτάρια του που έμειναν στην ιστορία (και ξέρουμε τουλάχιστον 5-10 από αυτές ο καθένας) αλλά στο βιογραφικό και στην προσωπικότητά του. Γεννημένος στις 15 Αυγούστου του 1941 στον Πλατανιά της Κρήτης, σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες και Τέχνες στην Ρώμη. Ξεκίνησε ως σκηνοθέτης για ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ ώσπου στο σωτήριο έτος 1975 έγινε αυτό για το οποίο προορίζονταν, αυτό που τον κατέταξε στο πάνθεον. Έπιασε δουλειά ως αθλητικός δημοσιογράφος καλύπτοντας τα πάντα όλα (που λέει και ο Αλέφας), από Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι και ματς της Α’ Εθνικής.

Από τότε και για τα επόμενα 30 σχεδόν χρόνια χάριζε μυθικές μεταδόσεις γεμάτες ατάκες, σαρδάμ, που περιείχαν δεκάδες προτάσεις με προβλήματα στην σύνταξη και λάθος προφορές στα ονόματα ποδοσφαιριστών (κατά βούληση σε φετιχιστικό βαθμό). Το 2004 μέχρι το 2009 εκλέχθηκε Ευρωβουλευτής με την Νέα Δημοκρατία ζώντας στην χλιδή και συνδυάζοντας τον Αθηναϊκό πολιτισμό και την Ευρωπαϊκή κουλτούρα σε Στρασβούργο, Βρυξέλλες και φυσικά στην Αθήνα, όπου μέχρι σήμερα είναι περήφανος κάτοικος του Κολωνακίου. Το 2012 δεν κατάφερε να εκλεγεί στην Α’ Αθηνών ως βουλευτής πάλι με την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε τον μύθο του από τρεις διαφορετικές οπτικές, από τον ίδιο, φίλους και εχθρούς.

«Ο Μαλντίνι δίνει πάσα στον Μαλντίνι!» (Ο Μανόλο για τον Μαυρομάτη)

Ο ίδιος δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι έκανε σαρδάμ, κάνοντας τον καθένα να σηκώσει τα χέρια ψηλά! Ο άνθρωπος που δεν άφησε ούτε ένα αγώνα που μετέδιδε χωρίς να δώσει ρεσιτάλ, ο άνθρωπος που έμεινε ως «Μανόλο», ο άνθρωπος που χωρίς δισταγμό κάλυπτε ότι απροσεξία είχε πει πριν, όντας πάντα ετοιμόλογος. Πάντως μεγαλύτερη επιτυχία του, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είναι ότι δεν χρωματίστηκε ποτέ λόγω των αντικειμενικών μεταδόσεών του, κάτι που είναι αξιοσημείωτο. Άλλη του επιτυχία είναι οι φιλίες και τα κονέ που κράτησε τόσα χρόνια με άλλους θρύλους του ποδοσφαίρου (ποδοσφαιριστές) όπως ο μακαρίτης Εουσέμπιο, ο Πελέ και ο Πλατινί. Οι πρώτοι δύο του έστελναν κάθε Πρωταπριλιά τούρτες και ευχετήριες κάρτες (σουρεάλ!!!) ενώ ο δεύτερος τον καλεί συχνά σε εκδηλώσεις της ΟΥΕΦΑ.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο περιστατικά της πολιτικής του καριέρας, μια σαν Ευρωβουλευτής και μια σαν υποψήφιος βουλευτής. Όταν κόπηκε από το Ευρωψηφοδέλτιο το 2009, εξέφρασε την απορία του κάνοντας επίκληση σε στατιστικά στοιχεία που έδειχναν ότι ήταν πρώτος σε παρουσίες σε συνεδριάσεις μεταξύ 785 Ευρωβουλευτών. Το δεύτερο είναι δήλωση στην ιστοσελίδα της gazzetta κατά τον προεκλογικό του αγώνα : «Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι, λέγοντας την αλήθεια κερδίζεις! Θαύματα δε γίνονται από την μία μέρα στην άλλη, αλλά υπάρχει ελπίδα και εγώ αυτό διατυμπανίζω». Τα συμπεράσματα αφήνονται στον καθένα να τα ερμηνεύσει όπως θέλει! Ή όπως έχει πει και ο ίδιος: «Μόνο έτσι μπορεί η εθνική μας να ελπίζει σε ελπίδες».

Να αναφέρουμε επίσης ότι είναι γνώστης όλων των λατινικών γλωσσών!

«Ο Λιζαραζού δείχνει να έχει πρόβλημα με το Μουνίτις» (Οι εχθροί του Μανόλο)

Θα ήταν αδύνατο να μην είχε πολέμιους μια τέτοια μεγάλη προσωπικότητα. Δεν θα σχολιάσουμε την επιλογή του να αφοσιωθεί στην Νέα Δημοκρατία, θα μεταφέρουμε ωστόσο γνώμες αντίθετες προς το πρόσωπό του. Στην ουσία συνοψίζει την ελληνική νοοτροπία: Έφτασε πολύ ψηλά εκμεταλλευόμενος την συγχυσμένη κοινωνία των 80’ς (και όχι μόνο).

Αρκετές φορές έβγαζε ψεύτικα άρθρα με την ευλογία προϊστάμενών του, στοιχείο της παρακμιακής σαπίλας που είχε η χώρα μας ανέκαθεν. Το ότι βγήκε και Ευρωβουλευτής μετά είναι η φυσική κατάληξη, κάτι που συμβαίνει και σήμερα. Λαμβάνοντας το επίπεδό του για την σημερινή εποχή, «γραφικός» θα ήταν η πιο επιεικής λέξη που θα τον χαρακτήριζε. Το ότι δεν παραδέχθηκε ποτέ τα λάθη του και όντας ετοιμόλογος όπως αναφέραμε, σκαρφίζοντας κάθε ασυναρτησία προς διόρθωση προηγούμενου εγκεφαλικού καψίματος, σε παρακινεί για έλλειψη σεβασμού προς αυτόν.

Τέλος, βολεμένος τα τελευταία χρόνια δεν βγήκε ποτέ να τοποθετηθεί και σε θέματα που ήταν άμεσα συσχετιζόμενα με αυτόν, όπως το κλείσιμο της ΕΡΤ που δούλευε για αυτήν πόσα χρόνια. Δεν βγήκε ποτέ να ξεχυθεί σαν εμετός σαν τον Ρονάλντο δηλαδή (ατάκα του).

«Στον αγώνα μας τώρα, Σλοβενία και Κασάπης» (Οι φίλοι του Μανόλο)

Πέρα το cult στάτους του και ότι προσκυνείται από όλους για τις διαχρονικές ατάκες του, υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα υπέρ του. Δεν έκανε ποτέ τον θεατή να βαρεθεί σε αγώνα, να τον πάρει ο ύπνος όπως συμβαίνει με τόσους σήμερα! Το ζούσε το ματς και δεν το εγκατέλειπε ποτέ. Ήταν μια εποχή που τα στατιστικά και οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις έρχονταν σε δεύτερο βαθμό και το πάθος και η ένταση που έβγαζε ήταν αξεπέραστα. Και να μην ήσουν οπαδός του ποδοσφαίρου με τον Μανόλο γίνονταν διασκέδαση! Όπως είπε και ο Αντώνης Πανούτσος: «Ο Μαυρομάτης και τον τηλεφωνικό κατάλογο να εκφωνούσε θα το έκανε ενδιαφέρον». Πόσο εύστοχο!

«Κερδίζει την κόντρα ο Όφερμαρς. Πάντα Όβερμαρς με την μπάλα. Οφερμαρς…» (Η παρακαταθήκη του Μανόλο)

Ο Μανώλης «Μανόλο» Μαυρομάτης είναι θρύλος και ευτυχώς ή δυστυχώς ο κόσμος θα τον θυμάται έτσι. Η κληρονομιά που άφησε είναι αξεπέραστη και το πιο λογικό είναι ότι στην τωρινή εποχή είναι απίθανο να ακούσουμε τέτοιες ατάκες όταν η (συνήθως) αντικειμενική μετάδοση του αγώνα με τα στατιστικά και τις εγκυκλοπαιδικές αναφορές είναι προτεραιότητα (δεν μιλάμε προφανώς για μεταδόσεις στην 4ο κατηγορία πρωταθλήματος μιας επαρχίας).

«Δεξί ντιρέκτ, αριστερό κροσέ και γκολ» (Mερικές ατάκες του Μανόλο)

Κλείνοντας, άλλη μια φορά ας θυμηθούμε μερικές «Μανολιές»…

«Και να ο Ρόναλντ Ντεμπουρ, δίνει πάσα στον δίδυμο αδελφό του Φρανκ Ντεμπέρ» (all time classic)…