Η χρυσή εποχή της Αμερικάνικης κωμωδίας ήταν τα 80’ς και τα 90’ς. Απίθανα σενάρια, ατακάρες που γκρέμιζαν πολυκατοικίες, θρυλικοί χαρακτήρες. Δεν χρειάζεται να μετρήσουμε πόσες απολαυστικές ταινίες βγήκαν σε αυτή την εποχή! Μετά κάπως αυτό το feeling της βρωμιάς, του playboy, της κακογουστιάς στο στυλ. Έχει κορεστεί η αμερικάνικη κινηματογραφική κωμωδία δυστυχώς.
Σωτήριον έτος 1994. Ένας βασιλιάς των 90’ς (μαζί με τους Μακόλει Κάλκιν, Μάικλ Τζάκσον και Μάικλ Τζόρνταν), ο Τζιμ Κάρεϊ ενώνει τις δυνάμεις του με τον Τζεφ Ντάνιελς για να υποδυθούν το πιο ηλίθιο δίδυμο στην ιστορία του κινηματογράφου. Η κινηματογραφική σύμπραξη θα προσφέρει καταστροφή και δυστυχία σε όπους τολμούν να τα βάλουν μαζί τους. Στο κοινό προσφέρουν γέλιο μέχρι κατουρητού ή σιχαμάρα και αποστροφή. Εξαρτάται τι ζητάς και ποια είναι τα γούστα σου. Αν δεν σ’αρέσει το toilet humor που λένε, η ταινία δεν είναι για σένα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ μια σκηνή στην ταινία όπου κάποιος περίεργος θα ζητούσε να βρει “εκλεπτυσμένο χιούμορ”. Αν θες κωμωδίες με ατάκες, θανατηφόρες ατάκες και σκηνοθετικά τρικ, ψάξε αλλού. Εδώ το μόνο θανατηφόρο που θα βρεις είναι το πανηλίθιο δίδυμο και οι πράξεις τους.
Ας επιστρέψουμε στους πρωταγωνιστές. Το κινηματογραφικό πρόσωπο της χρονιάς του 1994 ήταν ο Τζιμ Κάρεϊ. Ο άγνωστος μέχρι τότε Τζιμ κατόρθωσε να κάνει 3 κωμωδίες που όχι μόνο πήγαν Νο1 στο Box Office της Αμερικής αλλά έγραψαν και ιστορία: Ace Ventura, The Mask, Dumb & Dumber σε μια χρονιά!
Η τρομερή επιτυχία των πρώτων δύο (στην ίδια χρονιά λέμε, είναι τόσο εξωφρενικό όσο και οι ρόλοι του σε αυτές τις ταινίες) εκτίναξε το κασέ του από 50 χιλιάρικα σε 7,5 εκατομμύρια! Στο Dumb & Dumber δεν ήταν έξω φρενών (και τίγκα σε ουσίες λογικά, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αυτή η ενέργεια που έχει σαν Ace και σαν Mask), δεν ήταν καρικατούρα, δεν ήταν εξωφρενικά αρεστός στις γυναίκες: το αντίθετο. Κάποιες στιγμές διαύγειας αναιρούνται απότομα από το ανεπανάληπτο κούρεμα και την οδοντοστοιχία, χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάτι παραπάνω. Όταν έκανε ήταν απλά ένας εκδικητής της φύσης, μια συμφορά έτοιμη να ξεσπάσει πάνω στο ανθρώπινο γένος. Δολοπλόκος, ύπουλος και χωρίς συναισθηματικούς φραγμούς. Είναι ο Λόιντ, ο πανηλίθιος της υπόθεσης.
Ο Τζεφ έμεινε στα 50 χιλιάρικα, ήταν ψιλογνωστός αλλά δεν είχε πιάσει ακόμη την καλή προφανώς. Προς τιμήν του, δέχθηκε αμέσως το παραδάκι και τον ρόλο παρά τις συμβουλές του σοβαροφανή μάνατζέρ του, δήθεν τάχα ότι θα κατέστρεφε την καριέρα του. Φήμες λένε ότι τον ήθελε ο ίδιος ο Τζιμ Κάρεϊ και το συμβόλαιο ήταν παραπάνω απ’όσο θα πρόσφεραν αρχικά ώστε να πει το ναι! Ο Χάρι, ο χαρακτήρας του, είναι αγαθός, καλόβουλος αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από την φύση του. Το απίθανο κούρεμα – σφουγγαρίστρα του σε συνδυασμό με το φορτηγάκι – σκύλο της δουλειάς του είναι ακαταμάχητα όπλα βλακείας. Το δε φορτηγάκι, είναι κάτι σαν τον τρίτο της παρέας.
Και οι δύο ηθοποιοί πάντως είχαν ένα ακόμη κοινό: έπαιξαν με την ψυχή τους! Δεν διστάζουν δευτερόλεπτο να σταματήσουν το ντελίριο βλακείας, βρωμιάς και σιχαμάρας. Η χημεία τους είναι υπέροχη, οι φάτσες τους απόρροια των νοσηρών μυαλών και πράξεών τους ενώ και ο αυτοσχεδιασμός είναι στα καλύτερά του! Π.χ. όταν ο Λόιντ (Τζιμ) ρωτάει “θες να ακούσεις τον πιο εκνευριστικό θόρυβο στον κόσμο;”, η φάτσα του Χάρι (Τζεφ) είναι αυθεντική!
Ή το παρακάτω, πάλι από τον Τζιμ!
Αν με ρωτούσαν “δείξε μου μια σκηνή από την ταινία”, αυτή η σκηνή δεν θα ήταν κάποια άλλη από την παρακάτω. Τι δεν θα έδινα να δω τις αντιδράσεις του κοινού στην αίθουσα όταν παίζονταν!
Eίπαμε, το κινηματογραφικό πρόσωπο του 1994 ήταν ο Τζιμ Κάρεϊ. Όχι ο Τομ Χανκς που κέρδισε το Όσκαρ με το Philadelphia (1993) και έπαιξε τον Φόρεστ Γκαμπ στην ομώνυμη ταινία της ίδιας χρονιάς (και το ξανακέρδισε την επόμενη). Αν ο Φόρεστ Γκαμπ ήταν νοητικά ηλίθιος, μπροστά στους Λόϊντ και Χάρι ήταν ο υπεύθυνος καινοτομίας στην τεχνολογία της NASA!
Μεγάλα εύσημα και στον Τζεφ Ντάνιελς που σήκωσε το τεράστιο βάρος στις (σόλο) σκηνές του! Ο Κάρεϊ είχε δείξει τι μπορεί να κάνει σε μια χρονιά, ο Ντάνιελς δοκιμάστηκε σε υπερ-απαιτητικό επίπεδο κατευθείαν χωρίς προϋπηρεσία. Στην τελική είναι ίσως πιο αστείος από τον Τζιμ. Νομίζεις ότι ο Χάρι θα μπορούσε να είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος αν δε είχε την επιρροή του Λόϊντ.
Δεν μπορούν να βγουν κωμωδίες σαν το Dumb & Dumber πλέον. Τόσο αληθινά βρώμικες, με εκρηκτικούς πρωταγωνιστές που το ζουν και τα δίνουν όλα είτε παίρνουν δεκάρες είτε εκατομμύρια. Τόσο γελοίες, τόσο παρανοϊκά αστείες.
Δεν υπάρχει περίπτωση να δω ούτε το αποτυχημένο prequel ούτε το sequel, 20 χρόνια μετά την πρώτη ταινία. Μου αρκεί ότι δεν θα βαρεθώ ποτέ αυτή την ταινία και θα χτυπιέμαι κάθε φορά με τις σκηνές της.
Μια κλασική κωμωδία, μια ωδή στην ηλιθιότητα! Ένα must – see!
